Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1924, στη Γενεύη υπεγράφη συμφωνία μεταξύ των δύο αντιπροσώπων της Ελλάδας και Βουλγαρίας στην Κοινωνία των Εθνών. Η συμφωνία έμεινε γνωστή στην ιστορία ως σύμφωνο Πολίτη-Καλφώφ, από τα ονόματα των δύο αντιπροσώπων και έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί το ελληνικό κράτος, αναγνώριζε επίσημα (ή τουλάχιστον σε επίσημο έγγραφο) την ύπαρξη ...βουλγαρικής μειονότητας εις την Ελλάδα.
Ας προσέξουμε την ημερομηνία. 29 Σεπτεμβρίου 1924. Με άλλα λόγια, μιλάμε για το έτος που έγινε το 5ο Συνέδριο της 3ης Διεθνούς (Κομιντέρν), η 7η Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και το 3ο Έκτακτο Συνέδριο του ΚΚΕ.
Με τη συμφωνία Πολίτη-Καλφώφ η Ελλάς, όχι μόνο δεχόταν αντικειμενικά την ύπαρξη βουλγαρικής μειονότητας στην επικράτειά της, αλλά δεχόταν και την δημιουργία ειδικού οργάνου από την Κοινωνία των Εθνών. το οποίο με τις παρεμβάσεις του θα εξασφάλιζε την προστασία της βουλγαρικής μειονότητας !!!
Αξίζει να δούμε τις αναφορές στον αθηναϊκό τύπο της εποχής (Ελεύθερο Βήμα της 30/9/1924) για το ζήτημα. Τα συμπεράσματα τα αφήνουμε στον αναγνώστη:
ΠAPIΣIOI, 29 Σεπτεμβρίου.
[Ραδιογράφημα].
Το συμβούλιον της Κοινωνίας των Εθνών συνήλθε σήμερον υπό την προεδρίαν του κ. Υμάνς και απεφάσισε να αποδεχθεί τας προτάσεις τας υποβληθείσας αναφορικώς προς την προστασίαν των εν Ελλάδι βουλγαρικών μειονοψηφιών υπό του κ. Καλφώφ υπουργού των Εξωτερικών και αντιπροσώπου της Βουλγαρίας, ως και τας του κ. Πολίτη αντιπροσώπου της Ελλάδος αναφορικώς προς την προστασίαν των εν Βουλγαρία ελληνικών μειονοψηφιών.
Κατ' ακολουθίαν δύο μέλη της μικτής επιτροπής, οι κ. κ. Κορφ και Ρόβερ επιφορτίζονται να βοηθήσουν υπό την ιδιότητα αυτών, ως αντιπροσώπων της Κοινωνίας των Εθνών την ελληνικήν και την βουλγαρικήν κυβέρνησιν εις τας προσπαθείας αυτών, προς εξασφάλισιν δικαίας συμπεριφοράς προς τας μειονοψηφίας.
Τα δύο σχετικά πρωτόκολλα υπεγράφησαν διαρκούσης της συνεδριάσεως υπό των αντιπροσώπων Ελλάδος και Βουλγαρίας ως και υπό του προέδρου και του γενικού γραμματέως της Κοινωνίας των Εθνών.
ΔΗΛΩΣΕΙΣ TOY κ. ΠΟΛΙΤΗ
ΓΕΝΕΥΗ, 29 Σεπτεμβρίου.
(Του ανταποκριτού μας) — Το συμβούλιον τής Κοινωνίας των Εθνών συνήλθεν εις δημοσίαν συνεδρίασιν. Κατ' αυτήν εγνωστοποιήθη ότι οι αντιπρόσωποι Ελλάδος και Βουλγαρίας κ. κ. Πολίτης και Καλφώφ υπέγραψαν πρωτόκολλον σχετικώς με την εποπτείαν της Κοινωνίας των Εθνών εις τα ζητήματα των μειονοτήτων αμφοτέρων των χωρών.
Ο Άγγλος αντιπρόσωπος κ. Μώραιϋ συνεχάρη τας δύο χώρας ειπών:
«Είμεθα βαθέως συγκεκινημένοι διότι η Ελλάς και η Βουλγαρία εμφορούνται υπό του αληθούς πνεύματος της Κοινωνίας των Εθνών. Εάν και άλλαι χώραι ακολουθήσουν το παράδειγμα των, το επίπεδον του πολιτισμού της ανθρωπότητος θα ανυψωθή».
·····_
Ο κ. Πολίτης, ομιλήσας επί του υπογραφέντος πρωτοκόλλου είπε μεταξύ άλλων:
«Ο κ. Καλφώφ θα ειπή εις την Σόφιαν και εγώ εις τας Αθήνας ότι δυνάμεθα να επιτύχωμεν το παν υπό τον διαυγή ορίζοντα της Κοινωνίας των Εθνών».
Γράφει ο (σοβαρός) ιστορικός της περιόδου Γρηγόριος Δαφνής για τη συμφωνία:
"Το πρωτόκολλον δηλαδή ανεγνώριζε την ύπαρξιν "βουλγαρικών μειονοτήτων" εις την Μακεδονίαν και εδημιούργει ένα νέον τύπον μειονοτικής προστασίας, τελείως διαφόρου από του προβλεπομένου υπό των συνθηκών ειρήνης. Έτσι. όμως η Βουλγαρία απέκτα μέσον παρεμβάσεως εις την Μακεδονίαν και εδημιούργει προηγούμενον όπως ζητήσει ανάλογον μεταχείρισιν εκ μέρους της Σερβίας, δια τας βουλγαρικάς μειονότητας της Σερβικής Μακεδονίας. Δι' αυτό ορθώς ο βουλγαρικός τύπος εχαρακτήρισε το πρωτόκολλον ως εθνικήν επιτυχίαν".
Ο Μιχαλακόπουλος βέβαια όταν κατάλαβε τι ακριβώς υπογράφηκε, αρνήθηκε να εφαρμόσει το πρωτόκολλο. Έκανε προσφυγή στην ΚΤΕ και χρησιμοποίησε τον ίδιο τον Βενιζέλο (ο μόνος που είχε διεθνές κύρος από τους Έλληνες πολιτικούς) για να πετύχει την ακύρωση της συμφωνίας.
Ανάλογες συμφωνίες με τους Σέρβους θα υπογράψει ο "μέγας πατριώτης" δικτάτορας Πάγκαλος το 1926. Συμφωνίες που έδιναν πολλά δικαιώματα στην Γιουγκοσλαβία (ουδέτερη ζώνη στην Θεσσαλονίκη, προνομιακές συμβάσεις στις σιδηροδρομικές μεταφορές). Μεταξύ των άλλων, στα ψιλά γράμματα, αναγνώριζε ως Σέρβους, όσους είχαν αναγνωρίσει τα προξενεία της Γιουγκοσλαβίας στην Ελλάδα, δηλαδή τους Σλαβομακεδόνες.
Το νεαρό ΚΚΕ με όλον τον κοινωνικό ρομαντισμό και την πολιτική αφέλεια που επί μια δωδεκαετία έτρεφε την μπολσεβικοποίηση του, προσπαθούσε με απόλυτη συνέπεια και σταθερότητα να κάνει πράξη την εντολή του Λένιν που έλεγε:
Οι προλετάριοι πρέπει να τραβούν στην επανάσταση χωρίς να λογαριάζουν εθνικές θυσίες, να βάζουν το συμφέρον της διεθνούς εργατικής επανάστασης πάνω από την ακεραιότητα, την ασφάλεια, την ησυχία του ενός ή του άλλου εθνικού κράτους και συγκεκριμένα του δικού τους.
Η ζαχαριαδική ηγεσία του κόμματος ήταν αυτή που μετά το 1931 έκανε πράξη την βασική αρχή του Ιστορικού Υλισμού, ότι οι επιθυμίες και τα αισθήματα δεν καθορίζουν την πρακτική ζωή, αλλά αντίθετα καθορίζονται από αυτήν. Το ΚΚΕ άλλαξε την θεώρηση του πάνω στο εθνικό ζήτημα, με αποτέλεσμα να ξεφύγει από την κοινωνική απομόνωση, τον πολιτικό απατρισμό και την οργανωτική αποδιοργάνωση.
Με την καπηλεία του "μακεδονικού" οδηγήθηκαν χιλιάδες Έλληνες κομμουνιστές στις εξορίες, φυλακές, ακόμα και στον θάνατο. Ακόμα και όταν η γνωστή θέση του ΚΚΕ δεν ίσχυε, όταν δεν υπήρχε. Οι αστοί όμως (Πάγκαλος, Πολίτης, και λοιποί) δεν έπαθαν ποτέ τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου